العهد من الوفا(2) _{خاطره ای از سردار من}

ابتدا کوتاهترین وصیت نامه  رو بنویسم بعد بریم سر خاطره!

کوتاه‌ترین وصیت‌نامه جنگ از دانشجوی شهید، "احمد رضا احدی" است که گفتند:

بسم الله الرحمن الرحیم

فقط نگذارید حرف امام زمین بماند؛ همین!

و السلام

و اما خاطره ی سردار.....

ما رفتیم یه نقطه ای بود انتخاب کردیم و رسیدیم
حالا بگذرد چطوری رفتیم و خدا میداند که چه اتفاقهایی می افتاد
   رسیدیم به یه نقطه ای که با اولین سنگرعراقی مواجه شدیم، کاملا آرایش نظامی گرفتیم و آماده شدیم شهید مهدی باکری کاملا به ما آموزش داده بود که همیشه وقتی به سمت دشمن میخواستیم شلیک کنیم چکار باید بکنیم،اون موقع ها ما هم مثل شما ها جوان بودیم جثه مون هم خیلی کوچیک بود شهید باکری فرموده بودند که چون جثه ی شما کوچیک هست و زورتون به سلاح نمیرسه و مسلط نیستید همیشه وقتی میخواهید به سمت دشمن شلیک کنید سه مرتبه الله اکبر یا سه مرتبه الحمد لله بگین ،همیشه وقتی میخواهید به سمت دشمن شلیک کنید به یاد شهیدی شلیک کنید تا خدا تیر شما رو به سمت قلب دشمن هدایت کنه!
   رسیدیم به اولین سنگر دوشکای عراقی تقریبا با شش هفت متر فاصله ، هوا تاریک بود نفرات رو میدیدیم که جلوی ما دارند قدم میزنند ولی خدا چشمهای اونها رو بسته بود برابر آیه ی شریفه ای که هست و وقت نیست بگم و همه میدانید مصطفی حنیفه ای بود از همشهری های ما گفتیم برادر حنیفه ای میتونی یه آر پی جی به اون سنگر بزنی؟
گفت بله
گفتم سه بار الله اکبر بگو و به یاد یه شهیدی شلیک کن
مصطفی سه بار الله اکبر گفت و به یا شهیدی اولین آر پی جی رو به سمت سنگر دشمن شلیک کرد.
اولین آرپی جی به سنگر دشمن اثابت کرد دوشکا منهدم شد و نفرات هم به حلاکت رسید و درگیری شدید هم شروع شد
   شما اکثرا قشر جوان هستید عروسی هم زیاد دیدین، تو عروسی ها که دیدین به سر عروس و دامادها نقل و نبات میریزند، گلوله ها از سمت دشمن به سمت ما و از سمت رزمنده ها به سمت دشمن اینطوری میبارید و جنگ شدیدا شروع شده بود
من فرمانده گردان بودم و مسعولیتم این بود که به نیرو ها سر بزنم ببینم کی شهید شده کی مجروح شده ، وضعیت بین نفرات چطوری هستش و کنترل میکردیم. زمانی که دشمن از حظور ما آگهای پیدا میکرد دیگه در اینجا استتار اختفا و مسایل اینچنینی لازم نبود اونجا یکی الله اکبر میگفت یکی یا حسین میگفت یکی یا علی میگفت...هرکسی بلاخره خودش رو از این دنیا میبرید و وصل میکرد به خدا...
شب بود و شبها هم معمولا صدا خیلی میره، دیدم یه جوانی داره شعر میخونه من با این صدای شعر رفتم سمت اون.رفتم دیدم ما یه حسینی اقدم داشتیم. او هم از فرماندهان گروهانهامون بود دیدم نشسته ضمن این که داره به سمت دشمن تیر اندازی میکنه صداهای زیبایی بود اون موقع و ایشون هم صدای خوبی داشت و داشت شعر رو میخوند من همیشه حیفم میاد شعر ایشون رو من بخونم. چون او مرد لایقی بود من فقط میگم که آشنا بشید.
دیدم میگفت:
بار الها در رهت هر کس بمیرد زنده است ....زندگی بی عشق تو ننگ است و بی ارزنده است
حاظرم در راه دین از تن جدا گردد سرم ...... من بمیرم باکی نیست اما بماند رهبرم
در چند قدمی عمر یادی از رهبر یادی از ولایت میکرد و میگفت در هر زندگی اگر عشق خدا نباشد اون زندگی پوچ و چیز بی ارزشی است اینها رو میگفت دستم رو گذاشتم رو شانه ی اون برادر و گفتم داداشم چی میگی ...اخه معمولا رسمه که یه مافوقی وقتی میاد نفر هرچقدر هم نتونه احترام بکنه بلاخره خودش رو حداقل یه تکانی میده تا اونو تحویل بگیره دستم رو گذاشتم رو شونه اش و ازش سوالی پرسیدم دیدم اصلا منو تحویل نگرفت
اصلا تکانی هم نخورد و داشت ادامه میداد اصلا هم نفهمیدم چرا....
بعد ها متوجه شدم که اون لحظه ها او از همه جا قطع کرده بود و خودش رو به خدا وصل کرده بود شهید اوینی هم گفته اند شهید ها راههای اسمون رو بهتر از راههای زمین بلد بودند درست چند لحظه بعد بود چند ثانیه بعد از اون بر اثر اثابت ترکش خمپاره این برادرم سرش از تنش جدا شد و شهید شدند
حاظرم در راه دین از تن جدا گردد سرم ..... من بمیرم باکی نیست اما بماند رهبرم.... دیدم که همون لحظه العهد من الوفا واقعا اون به هدفش رسید و به فیض شهادت رسید.
با اینها بود که بلاخره این انقلاب به نتیجه رسید

مطالب مرتبط: العهد من الوفا(1) ، سردار میدانهای سخت ،  من و عمو علی ، روایط ایثارگری یک رزمنده ، شهدای گمنام شهر میانه ، مزار شهدای گمنام شهر میانه، بابای من هم جانباز بود ، فرازی از وصیت نامه ی شهدای شهر میانه ، بعد از شهدا چه کردیم ، بعد از شهدا چه کردیم ،

برای اطلاع از نظرسنجی های انجام شده قبلی و راهنمایی کلیک کنید

دریافت هدیه